هر شبی وقت سحر در کوی جانان می روم

چون ز خود نامحرمم از خویش پنهان می روم

چون حجابی مشکل آمد عقل و جان در راه او

لاجرم در کوی او بی عقل و بی جان می روم

همچو لیلی مستمندم در فراقش روز و شب

همچو مجنون گرد عالم دوست جویان می روم

هر سحر عنبر فشاند زلف عنبر بار او

من بدان آموختم وقت سحر زان می روم

تا بدیدم زلف چون چوگان او بر روی ماه

در خم چوگان او چون گوی گردان می روم

ماه رویا در من مسکین نگر کز عشق تو

با دلی پر خون به زیر خاک حیران می روم

ذره ذره زان شدم تا پیش خورشید رخش

همچو ذره بی سر و تن پای کوبان می روم

چون بیابانی نهد هر ساعتی در پیش من

من چنین شوریده دل سر در بیابان می روم

تا کی ای عطار از ننگ وجود تو مرا

کین زمان از ننگ تو با خاک یکسان می روم